Aguín Casal, Olga¹; Montenegro Gregorio, Dolores¹; Mansilla Vázquez, J. Pedro¹; Vilariño Rodriguez, Antón² y Sáinz Oses, Maria Jesús³

¹ Estación Fitopatolóxica de Areeiro, Subida a la Robleda s/n, Pontevedra, España

² Instituto de Investigaciones Agrobiológicas de Galicia. CSIC. Apart. 122. 15780 Santiago de Compostela

³ Dep. Producción Vegetal, Universidad de Santiago de Compostela, Campus Universitario, Lugo, España

RESUMO: Armillaria mellea é o fungo responsable da enfermidade coñecida como podremia branca radicular que afecta a unha grande cantidade de especies leñosas principalmente á vide. Actualmente as recomendacións para o seu control baséanse en medidas preventivas ou en aplicar algún tratamento químico, aínda que na práctica ningún destes métodos é totalmente eficaz. As micorrizas arbusculares (MA) son simbioses mutualistas entre as raíces e certos fungos do solo que poden desempeñar unha función importante na protección das plantas fronte a patóxenos fúnxicos de raíz. Neste traballo estudouse o efecto da inoculación do fungo MA Glomus aggregatum na fase de enraizamento sobre a protección de tres patróns de vide fronte a A. mellea. Os resultados indicaron que a inoculación do fungo micorrícico pode determinar unha maior tolerancia á enfermidade nos patróns máis sensibles ao patóxeno.

Palabras Clave:Armillaria mellea, micorrizas arbusculares, protección, vide

M.C. Salinero-Corral¹, M.P. Piñón-Esteban¹ , P.Vela Fernández¹ y M.J. Sáinz Oses²

¹ Estación Fitopatolóxica de Areeiro, Subida a la Robleda s/n, Pontevedra, España

² Dep. Producción Vegetal, Universidad de Santiago de Compostela, Campus Universitario, Lugo, España

RESUMO: En plantacións de Actinidia deliciosa 'Hayward' do noroeste de España, a insuficiencia de horas frío invernais inducen unha brotación e unha floración baixas, e consecuentemente redúcese a produción de kiwi. A cianamida de hidróxeno (CNH) aumenta os índices de brotación e floración en zonas temperáns. Ademais, a aplicación de N-[2-cloro-4-piridil]-N'-fenilurea (CPPU), despois do callado pode incrementar a produción, aumentando o calibre do froito. No presente traballo leváronse a cabo ensaios para estudar os efectos de aplicar CNH e CPPU na produción de froito en dous plantacións de kiwi en Pontevedra. A aplicación de CNH aumentou de xeito significativo a produción de froito, especialmente nunha das plantacións, en 3-4 t/ha en relación co control. Este efecto foi máis importante cando as plantas eran tratadas con cianamida e CPPU, chegando a producir 7-8 t/ha máis que nas parcelas control que non recibiron ningún tratamento, e o máis importante desde un punto de vista práctico, alcanzando calibres máis altos e unha produción máis adecuada para a súa comercialización.

Palabras chave:Actinidia deliciosa, agromado, calibre do froito, floración, Hayward.

Blanca Coladas², Carmen Salinero¹, María González¹, Ana Neves¹

¹ Estación Fitopatolóxica de Areeiro, Subida a la Robleda s/n, Pontevedra, España

² Finca La Saleta

Carmen Salinero, María González

Estación Fitopatolóxica do Areeiro

RESUMO: Todos sabemos que Galicia constitúe unha rexión óptima para o bo desenvolvemento das camelias. Na nosa terra aúnanse o clima (húmido e con temperaturas suaves) cos solos fértiles e ácidos, que fan que os crecementos destas plantas sexan espectaculares. Moitos expertos sorpréndense ao comprobar que en Galicia as camelias crecen espléndidamente aínda que permanezan abandonadas por longos períodos de tempo, mentres que noutras rexións de España ou Europa requiren coidados constantes, mesmo precisando a protección dun invernadoiro.

Rosa Pérez Otero, Pedro Mansilla Vázquez

Estación Fitopatolóxica do Areeiro

RESUMO: As cochinillas son un grupo de pequenos insectos pertencentes á orde Hemiptera suborde Homoptera que atacan a unha ampla gama de plantas leñosas e algunhas herbáceas, adheríndose ao talo e ás nerviacións principais das follas. Existen ao redor de 7.000 especies de cochinillas.

Carmen Salinero Corral, Pilar Vela Fernández, María González García

Estación Fitopatolóxica do Areeiro Subida a la Robleda S/N E-36153 Pontevedra, Spain

Ana Butrón², Rogelio Santiago², Pedro Mansilla Vázquez¹, Cristina Pintos-Varela¹, Amando Ordás², Rosa Ana Malvar².

¹Excma. Diputación de Pontevedra. Servicio Agrario. Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, E-36153, Lourizán, Pontevedra, España

²Misión Biológica de Galicia, Consejo Superior de Investigaciones Científicas, Apartado 28 36080 Pontevedra, España

RESUMO: Fusarium moniliforme e Fusarium proliferatum son os fungos máis comúnmente illados en maíz (Zea mays L.) en España. Ámbalas dúas especies de Fusarium producen toxinas que son potencialmente dañinas para os animais e os humanos, sendo as fumonisinas as toxinas de maior importancia. O maíz branco é o máis utilizado para o consumo humano, polo que se debería evitar a contaminación por micotoxinas no seu gran. Os obxectivos do estudo foron a identificación e cuantificación da infección de grans por Fusarium spp. e a contaminación por fumonisina en híbridos de maíz branco; e á procura de fontes de resistencia do maíz branco a infeccións provocadas por Fusarium spp. e á contaminación por micotoxinas; realizando un estudo preliminar sobre a xenética implicada nestas resistencias. En 2002 realizáronse dez cruzamentos dialélicos sinxelos F1 entre cinco liñas puras de maíz utilizando un deseño con bloques completos ao azar con tres repeticións en dúas leiras. Fusarium verticiloides e F. proliferatum foron detectados en grans de híbridos de maíz cultivados no noroeste de España. Non se atoparon diferenzas en canto ao grado de infección por hongos entre os distintos xenotipos de maíz, con todo, si se observaron diferenzas significativas no grado de contaminación por fumonisina, que poderían estar relacionadas, en parte con diferenzas na maior ou menor suxección da folla. Entre os xenotipos estudados, os efectos da capacidade xeral de combinación (GCA) eran claves na resistencia á contaminación por fumonisina. As liñas puras EP10 e EC22 mostraron os efectos de GCA máis favorables no tocante á suxección das follas e ao contido de fumonisina; e o cruzamento entre ambos, EP10 x EC22, mostraron os mellores efectos de GCA para unha mellor suxección da folla. As liñas puras EP10 e EC22 mostraron efectos favorables de GCA de contaminación por fumonisina e en suxección da folla. EP10 x EC22 era o único cruzamento que presentaba un nivel medio de fumonisina inferior a 1ug/g. Malia que o estudo debería completarse con traballos complementarios, as liñas puras de maíz branco desenvolvidas a partir de variedades autóctonas poderían constituír recursos importantes para conseguir a resistencia á contaminación por fumonisina

PALABRAS CLAVE: Fusarium verticilloides, Fusarium proliferatum, resistencia da planta, Zea mays.

Pérez Otero, Rosa; Mansilla Vázquez, Pedro; Mansilla Salinero, Pablo

Excma. Diputación de Pontevedra. Servicio Agrario. Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, E-36153 Pontevedra, Spain

RESUMO:     O psílido Ctenarytaina spatulata Taylor foi detectado en Galicia en 2003. Debido á importancia do eucalipto no sector forestal do noroeste peninsular, e ao precedente existente trala introdución de Gonipterus scutellatus nesta zona, iniciáronse diferentes estudos relativos ao homóptero, dos que neste traballo refírense os relativos á súa bioloxía e posibilidades de control. Relacionado co primeiro aspecto, confírmase o carácter polivoltino da especie, cun número de xeracións anuais comprendido entre seis e oito (en condicións de campo e de semicampo). A duración media de cada xeración sitúase en preto de 50 días, aínda que se observa gran variabilidade en función da estación do ano (maior duración no inverno). No tocante ás posibilidades de control, no ensaio de eficacia realizado cos insecticidas aceite de verán, azadiractin, flufenoxuron, imidacloprid e malation, compróbase a boa resposta de todos eles, en especial de imidacloprid. Novos ensaios deberán confirmar os resultados obtidos, ampliando o estudo aos efectos secundarios dos tratamentos sobre as poboacións de fauna auxiliar polífaga existentes nos eucaliptais.

PALABRAS CLAVE: Ciclo biológico, control, Ctenarytaina spatulata, Eucalipto, Galicia.

P. E. Escofet Crespo, O. Aguín Casal , J. P. Mansilla Vázquez

Excma. Diputación de Pontevedra. Servicio Agrario. Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, E-36153 Pontevedra, Spain

RESUMO:     Neste traballo preséntanse os resultados de identificación de especies de Armillaria realizada directamente a partir de mostras de solo, sen a necesidade de illar e cultivar previamente o micelio en placa. O ADN extraeuse a partir de 250 mg de solo e a rexión ITS do hongo se amplificó por nested PCR cos cebadores externos ITS1 e ITS4 e os internos AR1 e AR2. Os produtos resultantes da dobre amplificación analizáronse por RFLP utilizando para a dixestión as enzimas de restricción Hinf I e MboI. Este método permite discriminar entre especies de Armillaria mediante diferentes patróns de bandas característicos de cada especie. O 70% das mostras analizadas identificáronse como A. mellea, o 16% como A. gallica e o 14% das mostras non presentaron infección por Armillaria.

PALABRAS CLAVE: Armillaria mellea, Armillaria gallica, nested-PCR, RFLP, solo.

Olga Aguín,¹ J Pedro Mansilla¹², María J Sainz²

¹Excma. Diputación de Pontevedra. Servicio Agrario. Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, E-36153 Pontevedra, Spain

² Departamento de Producción Vegetal, Universidad de Santiago de Compostela, Campus Universitario, E-27002 Lugo, Spain

RESUMO: Armillaria mellea (Vahl ex Fr) Kummer é un patóxeno agresivo que ocasiona podremia branca radicular nunha ampla gama de hóspedes. A maior parte dos produtos químicos probados ata o momento para o control de Armillaria mellea tanto in vitro como en campo, non puideron reducir o desenvolvemento do fungo e/ou evitar a morte ou decaimento da planta. Neste traballo comparáronse e avaliaronse os efectos no crecemento do micelio de Armillaria mellea de catro funxicidas DMI (inhibidores de desmetilación do esterol), ciproconazol, hexaconazol, propiconazol, e outros seis fungicidas sistémicos que actúan na parte inferior, como azoxistrobin (Cupri bis (Etoxi-dihidroxi-dietil amino) sulfato), fosetil-Ao, fosfito de potasio, tetratiocarbonato de sodio (STTC) e 2-(tiocianometiltio)-benzotiazol (TCMTB); o produto que obtivo os mellores resultados en experimentos in vitro foi seleccionado para determinar a súa eficacia na prevención do decaimento e mortalidade da vide en campo. Os mellores resultados na redución do crecemento do fungo in vitro obtivéronse cos catro azoles utilizados, en particular con ciproconazol e hexaconazol, conseguindo inhibir nun 67-72 % o crecemento do fungo coa dose máis baixa. Os resultados obtidos en campo mostran que unha dose de 50 mg de materia activa litro-1 de ciproconazol aplicada unha ou dúas veces ao ano pode controlar a enfermidade ata en vides gravemente afectadas polo patóxeno. Con todo, temos que levar a cabo máis traballo de investigación para estudar as doses mínimas efectivas, efectos residuais e se é conveniente a aplicación anual en vides danadas, para reducir de xeito gradual os residuos químicos na planta e evitar así o aumento da resistencia do fungo

PALABRAS CLAVE:Armillaria mellea, ciproconazol, fungidicas DMI, vide